Duchowość odnosi się do życia wewnętrznego człowieka, do systemu pewnych wartości, którymi człowiek pragnie się kierować i nimi żyć. Potrzeby duchowe człowieka są bardzo silne, chociaż nie tak krzykliwe, dlatego tak mało się dzisiaj o nich mówi, pozostają gdzieś w cieniu, czy na marginesie zabieganego życia naszej codzienności.
Ale życie bez wartości duchowych, wcześniej czy później prowadzi na manowce i bardzo często bywa, że człowiek gubi w gąszczu swoich codziennych spraw to, co najważniejsze, a nawet gubi samego siebie. W konsekwencji coraz więcej jest osób chorych psychicznie, alkoholików, narkomanów, przestępców i samobójców, rośnie liczba rozbitych rodzin, nieszczęśliwych dzieci i młodych ludzi, którzy nie są w stanie podjąć podstawowych zadań w małżeństwie, rodzinie, pracy zawodowej i społeczeństwie.
Dostrzegamy to coraz częściej i w naszych środowiskach, naszym otoczeniu, miejscu pracy, ale także w naszych małżeństwach i rodzinach. A współcześnie coraz więcej młodych ludzi boi się postawić sobie pytanie o to, kim jestem, po co żyję, czy mam odwagę żyć zgodnie z zasadami. Tęsknota za wartościami duchowymi jest już nieraz tak silna, że potrzeba kogoś, kto wskaże drogę wyjścia z matni poplątanych ścieżek, ludzkich hipokryzji, cwaniactwa, „wyścigu szczurów”…
Ale, aby lepiej zrozumieć, czym jest duchowość, trzeba się najpierw zastanowić nad podstawowym pytaniem: „kim jest człowiek?”, „kim ja jestem?” I chociaż postęp cywilizacji i materializmu jest dzisiaj przeogromny, jednak pytanie o człowieka i sens jego życia nie traci na swojej aktualności.
A zatem co trzeba zrobić, aby rozpocząć „walkę” o siebie, aby nie zatracić się całkowicie? Odpowiedź na to pytanie daje nam dzisiaj w pewnym stopniu życie i postawa Ojca Wenantego Katarzyńca. Cichy, pokorny, odważny w swojej duchowości. Warto zapoznać się z jego życiem i duchowością, choćby poprzez biografię: „Zwyczajne życie, niezwykły człowiek”.
o. Edward Staniukiewicz
