Zapewne znamy doskonale słowa modlitwy: „odpuść nam nasze winy, jako i my odpuszczamy naszym winowajcom”. Być może nie jeden raz w życiu je wypowiadaliśmy. Ale czy nie robiliśmy tego tylko automatycznie, bezmyślnie, nie rozumiejąc naprawdę znaczenia tych słów?
Mówi się, że z rodziną najlepiej wychodzi się na zdjęciu… Niejeden z nas doświadczył prawdziwości tego powiedzenia. Konflikty ze współmałżonkiem, z rodzicami, z dziećmi, a także z przyjaciółmi, z kolegami z pracy czy z sąsiadami… Czasami tak ciężko się porozumieć, tak trudno żyć w zgodzie. Wiemy dobrze, jak bardzo konflikty mogą ranić i oddalać od siebie najbliższych, skłócać ze sobą członków rodziny czy znajomych. Mogą powodować zadrę w sercu nierzadko nawet na długie lata. Często jesteśmy zbyt uparci i nie potrafimy zarówno przeprosić, jak i wybaczyć. Próbujemy się tłumaczyć i usprawiedliwiać, dlaczego to my mamy zrobić pierwszy krok i wyciągnąć rękę na zgodę, jeśli czujemy się zranieni i uważamy się za pokrzywdzonych?
Przebaczać jednak warto i trzeba to czynić. Sami przecież nie raz w swoim życiu popełniliśmy błąd, żałując później i prosząc Boga o przebaczenie. Czy chcielibyśmy spotkać się w takiej sytuacji z odmową albo niejako z wyczerpaniem limitu na uzyskanie przebaczenia? Tymczasem, jeśli z serca żałujemy popełnionego zła i ze skruchą prosimy o wybaczenie, to Bóg szybko nam go udziela. Choć po ludzku czasami może być to niezwykle trudne, my również powinniśmy przebaczać innym wyrządzone nam krzywdy. Łatwo o tym pisać, jednak w praktyce może być bardzo ciężko przebaczyć, ale trzeba prosić Boga, aby nam w tym pomógł. Aby uzdolnił nas do całkowitego przebaczenia. Musimy jednak tego chcieć, podjąć własną wolą decyzję o tym. Nierzadko potrzeba czasu, aby stało się to możliwe.
Jednakże trzymanie w sercu urazy wobec drugiego człowieka, niemożność pogodzenia się z nim, tak naprawdę rani nas samych, zatruwa i wyniszcza. Sprawia, że pielęgnujemy w sobie złość, żal, gorycz, a czasami wręcz wściekłość i nienawiść. Zatrzymuje też nas jakby cały czas przy krzywdzie, która została nam wyrządzona. Nie pozwala także otrzymać w pełni przebaczenia od Boga. Dopiero przebaczenie winowajcy przynosi nam pokój i wewnętrzną wolność, uzdalnia do uzdrowienia wewnętrznego, nierzadko również fizycznego. Przebaczając komuś, zostawiamy tę osobę Bogu, a sami możemy w pełnej wolności iść dalej, bez ciężaru nieprzebaczenia.
Jezus poucza, co mamy czynić. Tę naukę przebaczania swoim winowajcom potwierdził przykładem własnego życia. Umierając na krzyżu, prosił Ojca o przebaczenie dla Swoich oprawców, mówiąc: „Ojcze, przebacz im, bo nie wiedzą, co czynią” (Łk 23, 34). Człowiek, któremu Bóg odpuścił grzechy, sam powinien darować winę swoim bliźnim. W ten sposób upodobnia się do Jezusa. Chrystus poucza Piotra, który pyta go, ile razy ma przebaczać: „Wtedy Piotr zbliżył się do Niego i zapytał: «Panie, ile razy mam przebaczyć, jeśli mój brat wykroczy przeciwko mnie? Czy aż siedem razy?» Jezus mu odrzekł: «Nie mówię ci, że aż siedem razy, lecz aż siedemdziesiąt siedem razy» (Mt 18, 21-22).
Co to oznacza? Liczba „7” jest liczbą umowną. Miała ona szczególne znaczenie, utożsamiano ją bowiem z pełnią. A zatem wybaczać należy w pełni, zawsze, nieustannie, a nie tylko ograniczoną ilość razy. Jezus wzywa każdego z nas do tego, aby przebaczać za każdym razem, gdy zajdzie taka potrzeba. Jak moglibyśmy więc wzgardzić winowajcą? Choć to prosta nauka, jej wdrożenie w życiu codziennym może sprawić trudności. Prośmy jednak Boga o pomoc i pamiętajmy o tym, że przebaczenie komuś, kto bardzo nas zranił, nie świadczy o naszej słabości, lecz jest oznaką mocy.
Na koniec jeszcze jedna ważna kwestia. Jezus wzywa nas również do modlitwy za nieprzyjaciół. Tak czyniąc, każdy chrześcijanin staje się synem Ojca, który jest dobry dla sprawiedliwych i niesprawiedliwych (Mt 5, 43-48). Nie odpłacajmy złem za zło. Warto żyć tak, aby z czystym sumieniem kłaść się spać.
PP
,,Tego, który się mści, spotka zemsta Pana: On grzechy jego dokładnie zachowa w pamięci. Odpuść przewinę bliźniemu, a wówczas, gdy błagać będziesz, zostaną ci odpuszczone grzechy. Gdy człowiek żywi złość przeciw drugiemu, jakże u Pana szukać będzie uzdrowienia? Nie ma on miłosierdzia nad człowiekiem do siebie podobnym, jakże błagać będzie o odpuszczenie swoich własnych grzechów? (Syr 27, 1-4).”
,,Nikomu złem za złe nie odpłacajcie. Starajcie się dobrze czynić wobec wszystkich ludzi! Jeżeli to jest możliwe, o ile to od was zależy, żyjcie w zgodzie ze wszystkimi ludźmi! Umiłowani, nie wymierzajcie sami sobie sprawiedliwości, lecz pozostawcie to pomście [Bożej]! Napisano bowiem: Do Mnie należy pomsta. Ja wymierzę zapłatę – mówi Pan – ale: Jeżeli nieprzyjaciel twój cierpi głód – nakarm go. Jeżeli pragnie – napój go! Tak bowiem czyniąc, węgle żarzące zgromadzisz na jego głowę. Nie daj się zwyciężyć złu, ale zło dobrem zwyciężaj!” (Rz 12:17-21).
