Jedną z charakterystycznych cech życia Ojca Wenantego Katarzyńca była pokora.
Był on przekonany o własnej nicości, natomiast wszystko przypisywał Bogu. Jego życie koncentrowało się wokół powiedzenia: „Wszystko na chwałę Boga i zbawienia dusz, nic dla siebie”. Nawet jego zewnętrzny wygląd odzwierciedlał niezwykły wewnętrzny dynamizm ducha. Pogodna twarz o wyraźnych, ostrych, aczkolwiek łagodnych rysach, głębia oczu, delikatny uśmiech, prosta fryzura – to wszystko wzbudzało zaufanie i emanowało ciepłem, które świadczyło o tym, że w „środku” wszystko jest poukładane. Ubiór zakonny – habit, ściśle według przepisów, bez śladów próżności i elegancji, sposób chodzenia umiarkowany i cichy. Pokora, wyciskająca wyraźne piętno na każdej czynności Ojca Wenantego, szła w doskonałej parze poszanowania własnej godności zakonnika, kapłana i wychowawcy, z poszanowaniem godności każdego człowieka, którego spotkał na swojej drodze.
Był pokorny w odniesieniu do współbraci, pomagał we wszystkim, ustępował w rozmowach i osądach, nie wywyższał się z powodu swoich niezwykłych intelektualnych zdolności. Nigdy nie opowiadał o sobie, nie reagował na pochwały kierowane pod jego adresem, upokorzenia natomiast przyjmował ze spokojem, delikatnie, nie obrażał się i nie dyskutował. Chociaż był najlepszym uczniem na wszystkich etapach edukacji, nigdy tego nie okazywał, raczej swoją pokorną postawą pragnął dorównywać do średniego poziomu. Nigdy sam nie zgłaszał się do odpowiedzi, zawsze dawał pierwszeństwo innym, aby się nie wyróżniać i nie wywyższać.
Jego pokorę można było dostrzec również podczas głoszenia kazań. Chociaż był kapłanem wszechstronnie wykształconym, kazania mówił bardzo proste, językiem zrozumiałym, ludowym, trafiającym do umysłów i serc słuchaczy, bez neologizmów, wielkiej teologii czy patetyczności, dlatego tak chętnie go słuchano.
o. Edward Staniukiewicz, franciszkanin
