Nowe Życie na Nowy Rok

43

Dlaczego warto?

Takie słowa często słyszy się na temat spowiedzi. Jeden z księży zwykle odpowiadał na takie stwierdzenia: „Po co pierzesz ubranie, jak i tak za chwilę się pobrudzi?” Jest w tym jakiś sens ponieważ grzech to „brud duszy”. A każdy brud trzeba usunąć, aby być czystym. Grzech jest zerwaniem więzi z Bogiem, odrzuceniem Jego miłości. Obrazując można powiedzieć, że grzech jest powiedzeniem Bogu: „nie jesteś mi potrzebny, dam sobie radę bez Ciebie” i pójściem w swoją stronę, odwróciwszy się plecami do Boga. Takim miejscem, gdzie możemy oczyść „brud duszy” jest sakrament spowiedzi.

Ewangelie opisują spotkania Mistrza z paralitykami [1], trędowatymi [2] czy jawnogrzesznikami [3]. Biblijne uzdrowienia ciała najczęściej poprzedzone są odpuszczeniem grzechów. Bo każdy grzech jest „porażeniem duchowym”, „trądem duszy”, „nieczystością serca”. Jezus jest najlepszym Znawcą duszy i wie, że człowiek potrzebuje miłości, która jest łaskawa i cierpliwa, która nie przekreśla człowieka, ale daje mu szansę. Dlatego Św. Jan Maria Vianney powtarzał do swoich parafian w Ars: „Wybaczać nam – to Jego największa przyjemność”.
Jezus Chrystus po swoim zmartwychwstaniu powiedział do swoim uczniów: „Weźmijcie Ducha Świętego! Którym odpuścicie grzechy, są im odpuszczone, a którym zatrzymacie, są im zatrzymane” (J 20,22b-23) [4]. Był to pierwszy dar Jezusa dla wspólnoty wierzących. Słowami tymi Chrystus dał Apostołom i ich następcom władzę odpuszczania grzechów mocą danego Ducha Świętego, a wszystkich wierzących zobowiązał do wyznawania grzechów i w tym sakramencie do szukania pokoju dla zranionej przez grzech duszy. „Kto wyjawia swe przekroczenia, temu nie jest już Chrystus sędzią, tylko orędownikiem i opiekunem” [5].

Każda spowiedź niesie ze sobą obawę, lęk czy zwyczajnie wstyd. Wielu z powodu ludzkiej nieśmiałości rzadko przystępują do spowiedzi albo wcale. Podobne uczucia towarzyszą nam kiedy idziemy z jakąś dolegliwością do lekarza, szczególnie jakąś wstydliwą. Musimy o wszystkim powiedzieć, niejednokrotnie ze szczegółami, odpowiedzieć na pytania, zwyczajnie obnażyć się przed lekarzem. Ale to jest warunek właściwej diagnozy i leczenia. Czasami kuracja bywa długa i bolesna, lekarstwa nieprzyjemne, ale jest to jedyna droga do bycia zdrowym. Do uzdrowienia wewnętrznego wiedzie taka sama ścieżka. Jezus jest Lekarzem duszy. On dźwiga nasze słabości i daje spokój sumienia. Kapłan jest tylko pośrednikiem i nim chce się posługiwać Chrystus, aby wlewać łaskę w serca skruszonych. „Spowiednik nie jest panem, lecz sługą Bożego przebaczenia” [6].

Św. Faustyna zanotowała w swoim Dzienniczku słowa, które usłyszała od Mistrza o spowiedzi i spowiedniku, które zapewniają nas, że spowiadając się kapłanowi, spowiadam się samemu Chrystusowi. Przed spowiedzią usłyszałam w duszy te słowa: ,,Córko Moja, powiedz mu wszystko i odsłoń swoją duszę przed nim, jako przede Mną to czynisz. Nie lękaj się niczego; dla twojego uspokojenia kapłana tego stawiam między Mną a duszą twoją, a słowa, które ci odpowie – Moimi są. Odsłoń przed nim najtajniejsze rzeczy, jakie masz w duszy. Ja mu udzielę światła do poznania duszy twojej.” [7].

Warto również przypomnieć sobie fragment Ewangelii o uzdrowieniu niewidomego od urodzenia [8]. Jezus mógł powiedzieć słowo i zacząłby widzieć, ale zrobił coś innego. „Splunął na ziemię, uczynił błoto ze śliny i nałożył je na oczy niewidomego, i rzekł do niego: «Idź, obmyj się w sadzawce Siloam” [9]. Fragment ten kończy się rozmową o grzechu. Jakby w ten sposób Jezus chciał nam pokazać, że nawrócenie jest czasami bolesne, ale przynosi konkretne owoce.
Kościół w swojej mądrości podaje nam pięć warunków dobrej i owocnej spowiedzi: rachunek sumienia, żal za grzechy, spowiedź szczera, mocne postanowienie poprawy, zadośćuczynienie Panu Bogu i bliźniemu. Spośród wymienionych najważniejszy jest żal za grzechy. „Jest on najważniejszym warunkiem spowiedzi. Jest konieczny, aby sakrament pokuty był przyjęty ważnie, tzn. aby łaska przebaczenia skutecznie dotknęła mojego serca. Bez żalu za grzechy spowiedź jest nieważna, choćbyśmy spowiadali się dokładnie i szczerze, i choćby kapłan wypowiedział nad nami słowa rozgrzeszenia. [10]. Prawdę o tym odkrywamy w życiorysie św. Piotra, który najpierw 3 razy się wyparł swego Mistrza, a potem żałował i gorzka zapłakał. Chrystus przebaczył Piotrowi, a On and brzegiem Jeziora Galilejskiego na pytanie Jezusa 3 razy odpowiedział: Tak, Panie, Ty wiesz, że kocham Cię [11]. Rozszerzając prawdę katechizmową o warunkach dobrej spowiedzi możemy sięgnąć do „Dzienniczka św. Faustyny”. Autorka zostawiła w swoich zeszytach 3 słowa dla duszy, która przez spowiedź dąży do świętości i pragnie, aby jej życie przynosiło dobre owoce. „Pierwsze słowo to całkowita szczerość i otwartość. (…) Drugie słowo – pokora. (…) Trzecie słowo – posłuszeństwo. Właściwie Panu Bogu nasza spowiedź nie jest potrzebna, bo On jest doskonały. Ona jest Jego prezentem dla nas. Jest potrzebna, żebyśmy przekraczali naszą słabość i małość.

Kiedy przekraczamy naszą „wewnętrzną małość”? Kiedy mamy odwagę nazwać po imieniu swoje grzechy i je wyznać, czyli stanąć w pokorze, tzn. w prawdzie o sobie samym. Ważne, żeby siebie nie wybielać, nie usprawiedliwiać, bo to Bóg nas usprawiedliwia, to On nam przebacza, przygarnia jak Pasterz zbłąkaną owcę, wita nas jak Ojciec syna marnotrawnego, pochyla się nad nami i opatruje nasze rany jak Miłosierny Samarytanin.

Szczera spowiedź prowadzi otwiera nas na przyjęcia przebaczenia i prowadzi do innego, nowego, przemienionego życia, czyli do nawrócenia.

Nawrócenie po hebrajsku znaczy „powrót do domu”. Kiedy grzeszymy mamy wyrzuty sumienia, niepokój wewnętrzny, nasza wola jest osłabiona, z trudem przychodzi nam czynienie dobra, brakuje nam wewnętrznej radości. Kiedy pomyślimy o domu pełnym miłości, gdzie panuje zrozumienie wzajemne, przebaczenie, gdzie Ktoś na mnie czeka, Ktoś kto mnie kocha, łatwiej sobie uświadamiamy, że nasz grzech rani Bożą miłość, że spowiadając się wracam do Boga, do pełni szczęścia i wewnętrznej harmonii. Dlatego św. Augustyn napisał w swoich wyznaniach o Bogu, który jest miłością: „Późno Cię umiłowałem (…) Późno Cię umiłowałem” [12].

Co nam daje spowiedź? Jakie owoce rodzi w naszym życiu? Odpowiedź daje nam Katechizm Kościoła Katolickiego, który wymienia szereg skutków sakramentu pokuty i pojednania: przywrócenie łaski Bożej, zjednoczenie w przyjaźni z Bogiem, pojednanie z Bogiem, pokój i pogoda sumienia, duchowa pociecha, „zmartwychwstanie duchowe”, przywrócenie godności i dóbr życia dzieci Bożych, pojednanie z Kościołem [13]. Święta Faustyna, która całym swoim życiem wychwalała Miłosierdzie Boże, wskazuję jeszcze na inne owoce, dla których warto przystępować do pokuty:

„Ze spowiedzi świętej powinniśmy odnosić dwie korzyści: Po pierwsze – do spowiedzi przychodzimy po uleczenie; Po drugie – po wychowanie – dusza nasza potrzebuje ciągłego wychowania, jak małe dziecko” [14].

Ktoś kiedyś powiedział, że ludzką rzeczą jest upadać, ale diabelską trwać w upadku. Każdy grzech sprawia, że jesteśmy jakby w wewnętrznym więzieniu, skrępowani własnymi upadkami, ale dzięki Chrystusowi możemy powstać i zacząć żyć na nowo. Przecież już święty Augustyn napisał, że „Początkiem dobry czynów, jest wyznanie złych”. Dzięki spowiedzi i pokucie, gdzie Pan Jezus nie potępia nas, ale nam przebacza, możemy inaczej myśleć i działać. Nasze życie staje się taką czystą kartą, którą możemy zapisać z Bogiem.
Śp.x. MK

Módlmy się za Śp. Księdza Marcina oraz za innych świątobliwych kapłanów wiernych Jezusowi i Maryi Niepokalanej, zakonników, zakonnice i innych.
Requiescat In Pace

[1] Por. Mt 9,1-8.
[2] Por. Mt 8,1-]4.
[3] Por. J 8,1-11
[4] Cytat za Biblią Tysiąclecia. Wyd. V.
[5] Katechizm Katolicki dla Ludu Bożego.
Część III. Nauka o Środkach Łaski. Mikołów Warszawa 1906. Str. 152.
[6] Katechizm Kościoła Katolickiego 1466.
[7] Dzienniczek Siostry Faustyny. Część I. Nr 232.
[8] J 9, 6-7.
[9] Wydział Nauki i Wychowania Katolickiego
Diecezji Sandomierskiej. Żal za grzechy najważniejszym warunkiem dobrej spowiedzi!.
https://diecezjasandomierska.pl/zal-za-grzechynajwazniejszym-warunkiem-dobrej -spowiedzi/.
[10] Por. J 21,15-19.
[11] Por. Święty Augustyn. Wyznania. Przeł. Z.
Kubiak. Warszawa 1982. Księga I i X.
[12] Por. Katechizm Kościoła Katolickiego
1468-1469/.
[13] Por. Katechizm Kościoła Katolickiego
1468-1469.
[14] Dzienniczek Siostry Faustyny. Część I. Nr 377.

ZOSTAW ODPOWIEDŹ

Proszę wpisać swój komentarz!
Proszę podać swoje imię tutaj